കേള്‍വിക്കാരില്ലാത്തപ്പോഴാണ് പലപ്പോഴും എനിക്ക് മനസ്സ് തുറക്കാന്‍ കഴിഞ്ഞത്... ഇപ്പോളും മറ്റാരും കേള്‍കില്ലെന്ന വിശ്വാസമാണ് വാക്കുകള്‍ക്കു ജീവന്‍...  കൂടെ നില്‍ക്കുമെന്ന്‍ വാക്ക് പറഞ്ഞവരും പറയാതെ ഞാന്‍ അങ്ങനെ വിശ്വസിച്ചവരും ഒക്കെ സ്വപ്നമായിരുനെന്ന യാതാര്‍ത്ഥ്യം ഉള്‍ക്കൊള്ളുന്നു.... പലപ്പോഴും അവഗണിക്കപെട്ട ഒന്നായിരുന്നല്ലോ എന്‍റെ പ്രണയം പോലും... കാലം ഊറ്റിയെടുത്തതാകാം എന്നില്‍ നിന്ന്‍ പ്രണയത്തെ... അവഗണന ഓരോതവണയും  ആഴത്തില്‍ മുറിപ്പെടുത്തുന്നുണ്ട്... ഒരു ചിറകിന്റെ നനുത്ത ചൂടുള്ള  കരുതലിനായി മനസ്സ് വല്ലാതെ കൊതിക്കുന്നുണ്ട്... മനസ്സറിയുന്ന ഒരാളോട് മനസ്സ് തുറക്കാന്‍... എന്നെ കാത്തിരിക്കുന്ന ഒരാള്‍ക്ക് മുന്‍പിലേക്ക് ഓടി എത്താന്‍ എല്ലാം...കാലം എനിക്കായി കാത്തു വെച്ചത് എന്തൊക്കെയാണാവോ... യാത്രകള്‍ അവസാനിക്കുന്നിടത്ത് കാത്തിരിക്കാന്‍ ഒരാളില്ലെന്ന തിരിച്ചറിവ് പലപ്പോഴും മടുപ്പികുന്നതാണ്...  തനിച്ചായി പോകുക എന്നത് പുതുമയല്ലെങ്കിലും ചിലപ്പോളൊക്കെ തോന്നും കൂട്ടിനൊരാളുണ്ടെങ്കില്‍ എന്ന്...